Do przodu nawet jeśli byś miał przecież wciąż iść sam.

Mogłabym zniknąć, przepaść, zginąć. I tak nikt by mnie nie szukał, nikt by nie płakał. Nikt by nawet nie zwrócił na to uwagi. Jestem sama. W sumie zawsze tak było.. Myślałam, że to co nas łączy to przyjaźń, ale widocznie za mało o niej wiem. A może nie potrafię się z nikim przyjaźnić? Może wina leży po mojej stronie? Na pewno. Ale ja się martwię, często nie mogę zasnąć. Próbuję pomóc jak tylko mogę. Czasami wydawało mi się, że przeżywam to bardziej od nich. Przez 3 dni , wisiałam do północy na telefonie i wysłuchiwałam tego wszystkiego. Tak, nie musiałam, ale chciałam. To nawet był mój obowiązek. Nie mogłam tak po prostu powiedzieć, że idę spać widząc, że gdzieś tam ktoś cierpi. Chciałam pomóc jak tylko potrafiłam.  Co z tego, że byłam niewyspana? Trzeba się czasami poświęcić. A one? Mają mnie gdzieś. Wczoraj nie było mnie w szkole i co? Nawet nie raczyły zapytać czy żyje. Może nawet nie zauważyły, że mnie nie ma.Wydaje mi się, że ta znajomość nie ma sensu, chciałabym ja tak po prostu zakończyć, zapomnieć. Może to chwilowe, może ponoszą mnie emocje, może mnie to jakoś przerasta...